简体中文کابل هممحور از داخل به خارج به چهار لایه تقسیم می شود: سیم مسی مرکزی (سیم جامد تک رشته یا سیم چند رشته)، عایق پلاستیکی، لایه رسانای مش و غلاف سیم. سیم مسی مرکزی و لایه رسانای مش یک حلقه جریان را تشکیل می دهند. این نام به این دلیل است که سیم مسی مرکزی و لایه رسانای مش در یک رابطه هم محور هستند.
کابل های کواکسیال جریان متناوب را به جای جریان مستقیم هدایت می کنند، به این معنی که جهت جریان چندین بار در ثانیه معکوس می شود. اگر از سیم های معمولی برای انتقال جریان های فرکانس بالا استفاده می کنید، این سیم به عنوان آنتنی عمل می کند که رادیو را به بیرون منتقل می کند. این اثر قدرت سیگنال را مصرف می کند و قدرت سیگنال دریافتی را کاهش می دهد.
کابل های کواکسیال دقیقا برای حل این مشکل طراحی شده اند. رادیویی که از سیم مرکزی ساطع می شود توسط لایه رسانای مش ایزوله می شود و لایه رسانای مش می تواند رادیو ساطع شده را با اتصال به زمین کنترل کند.
کابل های کواکسیال نیز مشکل دارند، یعنی اگر قسمت خاصی از کابل دچار اکستروژن نسبتاً بزرگ یا تغییر شکل پیچشی شود، فاصله بین سیم مرکزی و لایه رسانای مش یکنواخت نخواهد بود که باعث ایجاد امواج رادیویی داخلی می شود. مسدود شود منعکس شده به منبعی که سیگنال از آن ارسال شده است. این اثر قدرت سیگنال دریافتی را کاهش می دهد. برای غلبه بر این مشکل، یک عایق پلاستیکی بین سیم مرکزی و لایه رسانای مش قرار داده می شود تا از فاصله ثابت بین آنها اطمینان حاصل شود. این همچنین به ماهیت نسبتاً سفت و سخت کابل کمک می کند و آن را کمتر مستعد خم شدن می کند.
مواد محافظ کابل کواکسیال عمدتاً برای بهبود هادی بیرونی است، از هادی بیرونی لوله‌ای اولیه تا بافته شدن تک لایه و فلز دولایه. اگرچه هادی بیرونی لوله ای عملکرد محافظتی بسیار خوبی دارد، خم شدن آن آسان نیست و استفاده از آن ناخوشایند است. راندمان محافظ بافندگی تک لایه بدترین است و امپدانس انتقال قیطان دولایه 3 برابر کمتر از بافندگی یک لایه است. مشاهده می شود که اثر محافظ قیطان دولایه در مقایسه با بافندگی تک لایه بسیار بهبود یافته است. تمام سازندگان اصلی کابل کواکسیال به طور مداوم ساختار هادی خارجی کابل را بهبود می بخشند تا عملکرد آن را حفظ کنند.
